Ο παππούς μου θυμάμαι, της μητέρας μου ο πατέρας, έγραφε τους λογαριασμούς του με μολύβι. Σε πλατιά μπλοκ, τεράστια. Ήταν από τους σημαντικότερους εμπόρους χονδρικής χάρτου. (Πριν τον κλέψει ο λογιστής του.) Αλλά τα πάντα και για πάντα με μολύβι. Ούτε καν στυλό.
Ο άλλος παππούς, του πατέρα μου ο πατέρας, έγραφε με μολύβι. Και αυτός. Ποτέ με στυλό. Σιδηρουργός, φανατικός λάτρης του μέλλοντος και των μηχανών, αλλά, τα πάντα και για πάντα, με μολύβι. Έχουμε τις επιστολές του στη γιαγιά μου πριν το 1922. Απίστευτος ρομαντισμός του 19ου.
Ο πατέρας μου, με μολύβι επίσης. Όχι στυλό. Μολύβι. Αλλά τα σενάρια τα έγραφε σε γραφομηχανή Olympia με δύο δάχτυλα. Ένα από κάθε χέρι. Από ένα ηλικιακό σημείο και μετά, δεν θυμάμαι ποιο, κόλλησε με τη γραφομηχανή. Τα πάντα εκεί. Μ’ έστελνε για μελάνια στο τέλος της Ζωοδόχου Πηγής εκεί σε μια κάθετο που δεν θυμάμαι. Από ένα δεύτερο ηλικιακό σημείο και μετά, του έκαναν δώρο μια πένα, και τον έπιασε ένα πράγμα κι άρχισε να κάνει καλλιγραφίες σε πλατιά φύλλα με αφιερώσεις. Μόλις τελείωσε το πρώτο μελάνι τελείωσε κι η πένα. Έτσι, επέστρεψε στο μολύβι. Παράτησε και την γραφομηχανή. Υπαγόρευε σε άλλους που ‘γράφαν σφαίρα, με τυφλό σύστημα βέβαια.
Εκείνος, με μολύβι. Όπως παλιά. Εμένα, εκεί κάπου στο Λύκειο, το πρώτο μου συνειδητό εργαλείο γραφής, ήταν ένα Parker RollerBall. Σελίδες επί σελίδων. Δύο χρόνια μετά το Λύκειο, ήρθε ένας Spectrum ZX 48+. Εκεί τελείωσαν και τα μολύβια, και τα στυλό, κι οι πένες, και όλα. Κάποια χρόνια αργότερα, δεν θυμάμαι πόσα, ήρθε ένας Amstrad PC που του άλλαξα το πληκτρολόγιο και του έβαλα ένα IBM Classic ps/2 κι ένα Wordperfect 5.1. Πώς δυσκολεύει η ανάγνωση, ε; Η αναφορά και μόνο χρειάζεται γνώσεις για ν’ αποκτήσουν τα αναφερόμενα κάποια στοιχειώδη πραγματιστική υπόσταση. Πόσο μάλλον την συναισθηματική που θέλω να δώσω.
Αργότερα, χρόνια αργότερα, είκοσι και βάλε, μετά από δεκάδες πληκτρολόγια κι εφαρμογές επεξεργασίας κειμένου, ήρθε ένα iPad. Μόνο οθόνη. Όλα εκεί πάνω. Με ταφική ησυχία. Γράφω το ίδιο γρήγορα και άνετα στο εικονικό του πληκτρολόγιο όσο και στα άλλα. Εκτός από ένα. Το IBM Classic ps/2. Τόσο θορυβώδες ιδίως όταν γράφεις γρήγορα, όσο ένας Transformer που τρέμει. Αυτό το πληκτρολόγιο είναι εφηβεία μου. Άλλωστε το έχω φυλαγμένο σ’ ένα ντουλάπι. Αν ποτέ επιστρέψω σε αυτό θα επιστρέψω. Και στην ασπρόμαυρή οθόνη του MsDos.
Τα παιδιά μου, σε τι θα επιστρέψουν; Στους πρώτους αναγνώστες σκέψης; “Thought noise! Phrases unreadable! Please reboot and concentrate!”
Σημ. Στο άνω κείμενο συγγραφέας θεωρείται κι αυτός που καταπιάνεται πολύ συχνά και με την λίστα για τα ψώνια.
blog 
Μια λέξη μόνο θα πώ.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! λές και βγήκε απο την σκέψη μου.Εσυ την άκουσες!ΥΠΕΡΟΧΟ.Λίγες λέξεις και λένε τόσα πολλά!Ευγε!