Επανέρχομαι τακτικά στα κείμενα της Αργυρώς Μαντόγλου, από την οποία πήρα τη σκυτάλη —όπως λέγεται— σ’ αυτή την πρωτότυπη προσπάθεια του Ε.ΚΕ.ΒΙ. Μιλά για τη βιωματικότητα της γραφής, για την αλληλουχία νου και σώματος κατά τη διαδικασία της συγγραφής.
Στις 19 του Φλεβάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έκδοση της πρώτης μου ποιητικής συλλογής. Έχω την αίσθηση ότι η πρώτη εκδοτική προσπάθεια του καθενός και της καθεμιάς μας, κατά κανόνα, έχει το έρεισμά της στα (πολλά συνήθως) χρόνια που παρήλθαν μέχρι τη στιγμή της έκδοσης. Όταν όμως, ύστερα απ’ αυτό το γεγονός, μπαίνεις στη διαδικασία νέων ποιημάτων (προσωπικά, είναι νωρίς να μιλώ για δεύτερη, καινούργια συλλογή), τότε τα βιώματα και οι σκέψεις είναι πολύ συγκεκριμένα, πολύ περιορισμένα και πολύ περισσότερο, βεβαίως, «υποψιασμένα». Με την τελευταία λέξη, θέλω πολύ απλά να πω ότι, εφόσον έχεις ήδη ένα βιβλίο στα χέρια σου, η διαδικασία που ακολουθεί έπειτα από αυτό (έκθεση στο κοινό, αποστασιοποίηση απ’ το έργο κ.λπ.) είναι πια γνωστή, όσο κι αν νιώθει κανείς πως κάθε καινούργιο βιβλίο/ποίημα/έργο είναι ταυτόχρονα και κάθε καινούργιο (συν)αίσθημα.
Κοιτάζω —δουλεύοντάς τα— τα καινούργια ποιήματα και νιώθω, άμεσα ή αργότερα, την αλλαγή που συντελείται μέσα κι έξω μου. Παρατηρώ την ίδια μου τη διαδικασία και εντοπίζω αλλαγές. Το ποίημα, το όποιο έργο τέχνης τελοσπάντων, είναι μια πορεία αμφίδρομη: ξεκινά από σένα και σε σένα καταλήγει. Εν τω μεταξύ, γηράσκεις αεί διδασκόμενος.
Ως γραφιάς που πιστεύει στο ενιαίο σώμα της γραφής, εντάσσω σ’ αυτή τη διαδικασία την ενασχόλησή μου με τη μετάφραση και την κριτική — εάν βέβαια μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο «κριτική» για τα κείμενα που δημοσιεύω για βιβλία άλλων. Άρα: δεν είναι μόνο το βίωμα και η (καλλιτεχνική ή όχι) επεξεργασία του που συμβάλλει σ’ όλα τα παραπάνω, αλλά και η εξάσκηση και η δοκιμασία με κείμενα άλλων — έστω και υπό το μεταφραστικό ή κριτικό πρίσμα κι όχι «απλώς» μέσω της αδυσώπητης και συνεχούς αναγνωστικής δοκιμασίας.
Φοβάμαι ότι από ’δώ και πέρα θ’ αρχίσω να λέω τ’ αυτονόητα. Ίσως επανέλθω στο ζήτημα. Προς το παρόν, καταθέτω ένα ποίημα αδημοσίευτο — μπορεί ν’ ακολουθήσουν κι άλλα.
Για όσους και όσες μπορεί να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον να δουν ποιήματά μου της πρώτης συλλογής (χωρίσεμεις, Κοινωνία των (δε)κάτων 2009) μπορούν να επισκεφθούν τα παρακάτω links.
Το πρώτο, από το ηλεκτρονικό περιοδικό e-poema
Το δεύτερο, από ηλεκτρονικό περιοδικό poeticanet
ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ
Πού και πού, με πιάνει μια μανία να κλέψω την πεταλούδα
που ευθύνεται για τον ύπνο σου όταν εδώ γύρω βρέχει.
Την κρύβω στην τσέπη μου,
ακούω συνέχεια τον βόμβο της — αν την καταλαβαίνω;
Η πεταλούδα με κάνει να φαντάζομαι — αν βρέχει εδώ, σίγουρα κοιμάται ήσυχα
σε κάποια άλλη πόλη.
Μα όταν ξυπνάς, εδώ ακόμα βρέχει.
Νόμιζα πως όλα τα ’βαλα σε τάξη,
συνέχεια όμως γεννιούνται καινούργιες πεταλούδες.
Εγώ γιορτάζω κάθε φορά μιαν ολοκαίνουργια ληστεία.
Κι εσένα σ’ αφήνω να κοιμάσαι σε μιαν άλλη θεωρία.
Εκεί, οι πεταλούδες είναι άχρηστες —
όπως και κάθε μου προσπάθεια να σου τις κλέψω.
blog 
Προσπαθώ να σας καταλάβω.
(Σωστά, «σας». Όλους σας).
Μάταιο.
Ο λόγος σας είναι επιτηδευμένος και γερασμένος.
Μοιάζει περισσότερο με στοίχειωμα παρά με δημιουργία ή έκφραση…ή έστω με μια προσπάθεια επικοινωνίας.
Οι λέξεις υπάρχουνε μέσα μας ελεύθερες απο δομές.
Είναι μεγαλύτερες απο τα νοήματα, πιο κρουστές απο τους ηχους και πιο έντονες απο τα συναισθήματα.
Επιπλέον, οι λέξεις είναι οι Ερινύες μιας πρώτερης, αρχέγονης, καθαρότερης ύπαρξης.
Όταν τις…»επικαλούμαστε», λοιπόν, οφείλουμε να το κάνουμε με σεβασμό και προσοχή.
Το σχόλιο αυτό το καταθέτω καλοπροαίρετα αλλά και χωρίς να τρέφω αυταπάτες ως προς την χρήση και την αξιολόγησή του.
Y.Γ. Μόνο η Έμπνευση μπορεί να ξορκίσει τις λέξεις!