Σβήσε, γράψε, γράψε, σβήσε, ξανακοίτα. Κι όλο πάλι απ’ την αρχή. Μη σου φύγει ο πυρήνας, μη χάσεις εκείνο τον μικρό ρυθμό που θες να συγκρατήσεις σ’ εκείνο το μικρό, το ελάχιστο σημείο, μην και δεν καταφέρεις να διατηρήσεις μέσα σου το αρχικό αίσθημα, εκείνη την αδιόρατη κλοτσιά που σ’ έκανε να γράψεις ένα ολόκληρο κατεβατό ― που κατέληξες ν’ αποκαλείς «ποίημα».Τα πάντα πρέπει λίγο να τ’ αφήσεις να «κρυώσουν», ν’ απομακρυνθείς απ’ την ορμή του γεγονότος (του μέσα και του έξω), να φτάσεις να γίνεις γυμνός (και στυγνός;) παρατηρητής της ίδιας σου της γραφής. (Αυτό ισχύει και για τη μετάφραση, και για τα κριτικά σημειώματα.) Και βέβαια της ίδιας σου της ζωής. Δίχως να ’χεις μια στάλα εγωισμό, πρέπει/οφείλεις/αναγκάζεσαι να πεις και να ξαναπείς το ίδιο το πράγμα, όχι μόνον από την εγκατεστημένη σου εμμονή, αλλά και γιατί κάποιος, κάπου, θα ήθελες να σε διαβάσει ― κακά τα ψέματα: ο ιδανικός αναγνώστης, αφενός, δεν υπάρχει και, αφετέρου, εφόσον δεν γίνεται χωρίς το ολόγραμμά του, έστω, φτάνεις στο σημείο να τον επινοήσεις. Λίγο από ’δώ, λίγο από ’κεί, ένα στοιχείο έτσι, ένα αλλιώς, φτιάχνεις τον προσωπικό σου μπούσουλα.
Οι πολλές εκφάνσεις του ίδιου ακριβώς πράγματος. Του πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε˙ του ζω για να γράφω˙ γράφω για να ζήσω˙ του γράφω γιατί «έτσι»˙ του «έτσι μπορώ, τι να κάνουμε». Υπάρχουν κι άλλα. Όπως και να το δει κανείς, όλα μπλέκονται και δημιουργούν ένα εσωτερικό χαρμάνι που, από ένα σημείο και μετά, είναι αδύνατον να διακρίνεις εάν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Λες κι έχει σημασία. Αυτό που μάλλον αξίζει να ’χουμε και να πορευόμαστε είναι ό,τι μας κάνει να μη νοσταλγούμε το μέλλον, αλλά απλώς να υπάρχουμε στο εδώ και τώρα. Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Δεν πιστεύω στην αιώνια αφοσίωση ούτε στην αιώνια ευγνωμοσύνη. Κάθε στιγμή δοκιμάζονται τα πάντα˙ όλα κρίνονται, επικρίνονται κι επιδοκιμάζονται κάθε δευτερόλεπτο. Το βάσανο είναι να γίνει αυτό η αδηφάγος τρύπα που σε καταπίνει και σε χωνεύει. Το κέρδος είναι να γίνονται όλ’ αυτά ασυναίσθητα˙ λες κι όλα υπάρχουν˙ έτσι απλά.
Αλλά τίποτε δεν είναι απλό. Γι’ αυτό ψάχνεις κάθε φορά τη διέξοδο˙ γι’ αυτό και η διέξοδος αλλάζει από στιγμή σε στιγμή˙ γι’ αυτό έχεις ανάγκη και το μοίρασμα. Το μοίρασμα με το χαρτί, με το βλέμμα, με το άγγιγμα˙ με όλ’ αυτά που συνιστούν το παροντικό άπειρο. Το ποίημα, κάθε ποίημα, πλησιάζει το άπειρο˙ κάθε λέξη, συντεταγμένη κατά το δοκούν, κερδίζει, με τα δικά της όπλα, τη βαθιά ανάγκη για επικοινωνία. Εδώ. Εκεί. Παντού.
Κι οι λέξεις είναι όντα που (πρέπει να) αντικαθίστανται. Με τον ίδιο τον άνθρωπο και τα πράγματά του. Δεν ξέρω αν όλα είναι ποίηση ― αυτό μπορεί και να μην έχει καμιάν απολύτως σημασία. Είμαι σίγουρος ωστόσο πως τα πάντα είναι άνθρωπος. Όποιος κι αν είναι ο στόχος. Και ο άνθρωπος βέβαια δεν είναι μόνον ο στόχος. Είναι και η πηγή. Προπαντός αυτή. Όχι;
blog 
Αυτό το σχετικά με το «Happyness isn’t real unless shared» το θυμάμαι -αν δεν κάνω λάθος- από μία ταινία του Sean Penn. Και, ναι, καταλαβαίνω ακριβώς αυτό που λέτε. Όταν βρίσκεις κάτι αληθινό, κάτι ζωοφόρο, κάτι να αγαπήσεις, τότε τρέχεις τρέχεις τρέχεις ερωτευμένος ανεβαίνεις όρη και βουνά και διασχίζεις ουρανούς και πόλεις να μοιραστείς αυτή σου την ανακάλυψη με όλους εκείνους που έχεις στην ψυχή σου. Και τότε εκείνη η κρυφή χαρά που φάνηκε στα χέρια σου γίνεται μεμιάς άλλη και άλλη τόσο και πιο λαμπερή, πιο καθαρή, πιο όμορφη. Καταλαβαίνω πως καταλαβαίνετε :-)))
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει κείμενο να εκφράζει αυτά που σκέφτομαι γενικότερα, για την ποίηση, ειδικότερα. Για να μην πω ότι αν αυτή η μορφή τέχνης δεν έχει πηγή και προορισμό τον άνθρωπο -στόχο, έστω- δεν λέγεται ποίηση. Θα πω και κάτι ωμό. Κι ο εμετός βγαίνει από μέσα μας, κι άλλα περιττά. Για να ονομαστεί κάτι ποίηση ή τέχνη, μεσολαβεί αυτό, το φίλτρο που λέγεται «από τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο» που διαφοροποιεί την φυσική ανάγκη να αποβληθεί το περιττό, από την χειρονομία που προβάλλει κάτι αθέατο και πιο αληθινό, που κάνει τα έξω πιο ανθρώπινα και τα μέσα μας νόμιμα και μόνιμα.
Η απάντηση είναι «ναι».