Πριν κάμποσο καιρό, έτυχε να πάω σε κάποιον εκδότη με τη δεύτερη ποιητική μου συλλογή προς έκδοση. Αν και ήταν θετικός, παρουσίασε κάποιο δισταγμό. «Γιατί δεν τα ανεβάζεις στο blog σου;» με ρώτησε. «Γιατί θες να το εκδώσεις;» Αρχικά, κάτι τέτοιο ακούγεται μάλλον άσχημα, μα ύστερα από λίγη σκέψη, κατέληξα στην άποψη πως ίσως είχε δίκιο.
Το να είσαι ποιητής δηλώνει μια στάση απέναντι στη ζωή. Ποιητής δεν είναι ο ναρκισσιστής που έχει ψευδαισθήσεις μεγαλείου, δεν είναι ο οκνηρός άνθρωπος που κάνει συλλογή από το έργο ποιητών περασμένων γενεών, δεν είναι ο ευκατάστατος ιδιοκτήτης ακινήτων που γράφει για να σκοτώνει το χρόνο του. Οι γυναίκες ποιήτριες δεν είναι τεμπέλες νοικοκυρές με πλούσιους συζύγους, δεν είναι ψωνισμένες γεροντοκόρες που μιλούν με την ηλικιωμένη τους μητέρα πέντε φορές τη μέρα γιατί φοβούνται τη ζωή, δεν είναι πελάτισσες των ακριβών κομμωτηρίων και ινστιτούτων ομορφιάς. Το κοινό τους όμως μπορεί να είναι.
Με την κρίση που περνάει το βιβλίο, και με την ποίηση να είναι λογοτεχνικό είδος για ένα πολύ μικρό αναγνωστικό κοινό, ένας ποιητής δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Σε ένα ελληνικό εκδοτικό σύστημα, ο ποιητής δεν πληρώνεται για τα βιβλία του από τον εκδότη, απεναντίας πληρώνει ο ίδιος τον εκδότη για να βγει το βιβλίο του στην κυκλοφορία. Στην ουσία πληρώνει ένα όνομα. Ακόμα και στην περίπτωση της δωρεάν έκδοσής του, σπάνια έως ποτέ καταφέρνει να κερδίσει τα ποσοστά που του αναλογούν, ανεξαρτήτως των όρων του συμβολαίου που έχει συνυπογράψει με τον εκδότη.
Από την άλλη μεριά, εάν κάποιος ποιητής τολμήσει την αυτοέκδοση του έργου του, είναι καταδικασμένος να μην κάνει ποτέ απόσβεση των χρημάτων που του κόστισαν γι’ αυτήν, καθώς τα βιβλιοπωλεία δεν δέχονται την αγορά τους. Έτσι, θα τα πουλάει σε φίλους και γνωστούς σε συμβολική τιμή, ή θα καταλήξει να τα πουλάει στους θαμώνες των καφετεριών της γειτονιάς του.
Πλέον το διαδίκτυο έχει παγιωθεί στις ζωές των ανθρώπων. Το κόστος είναι ελάχιστο και το κοινό μεγάλο. Η εποχή που ο κόσμος αγόραζε βιβλία από το συνοικιακό βιβλιοπωλείο έχει πεθάνει. Το φαινόμενο είναι καθολικό. Οι εφημερίδες αναρτώνται δωρεάν, η επικοινωνία γίνεται μέσω chat, η μουσική ακούγεται μέσω υπολογιστή. Με τον ίδιο τρόπο, η ποίηση ζει μέσα από τα blogs. Σε μια εποχή μειωμένης αγοραστικής δύναμης, είναι προτιμότερο να γράφεις σε blog και σε διαδικτυακά περιοδικά, παρά να εκδόσεις ένα βιβλίο που μπορεί να μην το διαβάσει κανείς. Από τη στιγμή που κανένας δε βιοπορίστηκε ποτέ από την ποίηση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης αναγνωστικού κοινού σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μέσω του διαδικτύου, παρά μέσω πραγματικού βιβλίου.
Κι έτσι οι ποιητές, εμείς οι περίεργοι και ονειροπόλοι λογοτέχνες, αντέχουμε ακόμα, και οι φωνές μας εξακολουθούν να ακούγονται, παρά τις αντιξοότητες της σύγχρονης καθημερινής σκοτεινιάς. Ακούγονται ολοένα και δυνατότερα, έστω κι αν κατά τη σύμφωνη γνώμη των πολλών είμαστε καταδικασμένοι στην ανυπαρξία. Είμαστε οι αφανείς ήρωες της νέας γενιάς και της κοινωνίας του μέλλοντος.
blog 