Ποιητές πριν το βιβλίο 1: Δανάη Σιώζιου

11

Σεπτ.

Η ποίηση δεν μετριέται με τις χαρτόνινες ράχες όπου κάποια μηχανή τύπωσε, στα σκοτεινά, ένα ονοματεπώνυμο. Οι ογδόντα εκδομένοι τόμοι του Ρίτσου, ο ένας πάνω στον άλλον, και το ποτέ εκδομένο βιβλίο του Καβάφη κοιτάζονται στα μάτια, κι η αμετροέπεια τα χαμηλώνει μπρος στη σύνεση. Για τούτο, ορισμένοι από τους πιο γερούς νέους ποιητές είναι εισέτι εκτός προθηκών. Δεν βιάζονται, κι  ήδη υποβάλλει αυτός ο αργός ρυθμός τους, υπόσχεται ανάδυση δέντρων της γλώσσας αυτοφυών, με κάποιους από τους καρπούς τους ωριμασμένους, ήδη πριν κι ανεξάρτητα από το εκδοτικό φώς.

Σήμερα και για τρεις μέρες ακόμη, θα εκμεταλλευθώ τον ιστοχώρο για την προβολή αυτού που είναι η πιο αγαπημένη μου ποιητική «δουλειά»: η ανακάλυψη του Άλλου. Να είναι κανείς ποιητής σημαίνει (και) να έχει συνομιλητές: καμιά φορά μάλιστα να τους μεταγράφει ή να απευθύνεται σε αυτούς ως τους γνωστούς-άγνωστους, ιδανικούς αναγνώστες της ποίησης. Γι’ αυτό, στη σειρά αυτή θα ανθολογήσω δύο-τρεις από τους αγαπημένους μου άβιβλους ποιητές. Η σειρά παρουσίασης ορίστηκε με κλήρο και παραχωρήθηκε προτεραιότητα στους νεότερους, καθότι αι δημοκρατικαί διαδικασίαι υπήρξαν διαβλητές: ψήφισαν και τα δέντρα (το οποίο βέβαια δεν είναι πάντα κακό στην ποίηση).

Την τιμητική έχει σήμερα η Δανάη Σιώζιου. Γεννημένη το 1987, μέλος της συντακτικής ομάδας του ρηξικέλευθου Τεφλόν, έχει δημοσιεύσει ποίηση και μετάφραση (από τα αγγλικά και τα γερμανικά). Γράφει συχνά για λεωφορεία, τραίνα, ποταμόπλοια, ελέφαντες και χρησιμοποιεί λογής λογής μέσα ‘μεταφοράς’ και παραφοράς, ενώ εξειδικεύεται σε χρήσιμα παιδικά παιχνίδια. Στοίχος: παρόντα ποιήματα τρία, σταχυολογημένα. Απουσιολόγιο για πολλαπλάσια ισάξια τους, σκόρπια σε συρτάρια και περιοδικά, που ίσως σύντομα βρουν το δρόμο τους σε βιβλίο.

ΤΟ ΕΡΓΟΧΕΙΡΟ

Χρόνια όσα και τα δικά μου
κεντούσε η γιαγιά μου
δαντέλα  ολόλευκη
στο γάμο μου να τη φορέσω
και τώρα που στο τέλος πλησιάζει
παίρνει σιγά σιγά
κι αθόρυβα να τη χαλά
θα φτιάξει, μου λέει, άλλα μοτίβα
πιο όμορφα και τυχερά
κι όλο ξηλώνει και ξαναράβει
το φυλαχτό της ενάντια στο χρόνο.

ALICE IN DAMAGELAND
 
Προσπερνώντας
θα επιβιώσω
της ζωής
μου
Καθώς επίσης παίζοντας:
τραμπάλα, κρυφτό, τυφλόμυγα
κυνηγητό
και άλλα
 
χρήσιμα παιδικά παιχνίδια.

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Το παλιό παραθαλάσσιο σπίτι στέκει, συντηρημένο απ’το αλάτι, ακόμη.
Στα θεμέλια του η παλίρροια φεύγει επιστρέφει
κύματα κύματα αισθήσεις χρόνων παλιών και
μη χαμένων.
————Στο φως αυτής της λάμπας η μάνα μας κεντούσε, τα δάκρυα της σκάγανε στο πάτωμα, κάτω απ’τα ξύλινα σανίδια φουσκώνανε οι θάλασσες της ψυχής της. Συχνά ξεβράζονταν κογχύλια, κούτσουρα και πετραδάκια̇ καμιά φορά κάτω απ’τα έπιπλα και τα κρεβάτια μας ανακαλύπταμε σωρούς από φύκια, τα μαγείρευε ο πατέρας κάθε Κυριακή και τρώγαμε όλη η οικογένεια μαζεμένη.
———–Δες, αυτή τη σκάλα ανεβοκατέβαινε ο παππούς, ώσπου πέθανε, και κανείς δεν τόλμησε να τη μετακινήσει. Ύστερα, η γιαγιά μας, μελαγχόλησε βαθιά, περνούσε τις περισσότερες μέρες στο κρεβάτι. Μονάχα κάθε Σάββατο σηκωνότανε, έβγαζε το αρχαίο νυφικό απ’τη ντουλάπα, το φόραγε και στεκόταν πλάι στην πόρτα περιμένοντας.
————Καλύτερα λοιπόν αυτό το χώμα παρά τότε
——————————————-που είχαμε τη θάλασσα στο πλευρό μας.
————————————–Καλύτερα αυτός ο άνεμος, καλύτερα

 

12 έτη ago Short URL 2 Σχόλια