Εκείνη είπε: «Δώσ’ το μου πίσω!»
Εκείνος απάντησε: «Αποκλείεται! Θέλω να ‘χω κάτι από σένα.»
Εκείνη σκέφτηκε για λίγο κι ύστερα του είπε: «Μα έχεις! Τις αναμνήσεις μας.»
Εκείνος όμως διαφώνησε: «Όχι. Δεν είναι αρκετές. Πρέπει να ‘χω κάτι δικό σου. Αν δε μπορώ να έχω εσένα, τίποτα δεν είναι αρκετό για μένα. Το έχω ανάγκη, καταλαβαίνεις;»
Εκείνη έσκυψε το κεφάλι. Με μια απότομη ματιά της κατευθείαν μες στα δικά του τα είπε όλα… «Λυπάμαι. Δε μπορώ να γίνω αυτό που θες. Δε σου ζήτησα να το κρατήσεις. Το έχασα, ναι. Αλλά αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να το κρατήσεις. Είναι δικό μου. Μην το χρησιμοποιείς για να δημιουργήσεις το παραμύθι σου, Πρίγκιπα.»
Ο Πρίγκιπας λυπήθηκε στα λόγια της αυτά, και με απογοήτευση της απάντησε: «Ποτέ το παραμύθι μου. Το παραμύθι μας, Πριγκίπισσά μου. Στάσου δίπλα μου… Θα έχουμε τον κόσμο δικό μας στην αιωνιότητα…»
Μα η πριγκίπισσα επέμενε: «Δεν υπάρχει το Εμείς που φαντάζεσαι. Το μυαλό σου παίζει παιχνίδια. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τα ξεχάσεις όλα. Μη μου μιλάς για…»
Εκείνος τη διέκοψε: «Είσαι ό, τι πάντοτε ζητούσα απ’ τη ζωή μου. Γιατί θες να φύγεις; Γιατί με πληγώνεις; Έχω πέσει στο πάτωμα κι εσύ με κλωτσάς…. Γιατί…;»
«Για να σε ξυπνήσω. Μα φαίνεται ότι έχεις πια μπερδέψει το όνειρο με την πραγματικότητα και ό, τι κι αν κάνω δεν έχει σημασία. Θα συνεχίσεις να μ’ αγαπάς και να με θεωρείς Πριγκίπισσά σου.»
«Μα αφού είσαι!» της αποκρίθηκε. «Είσαι η Πριγκίπισσά μου!! Απλά σε έχουν μαγέψει κα το ‘χεις ξεχάσει. Αν σου δώσω το φιλί μου είμαι σίγουρος πως θα τα θυμηθείς πάλι όλα.»
Έκανε μια κίνηση προς τα μπρος επιχειρώντας να τη φιλήσει, μα εκείνη τραβήχτηκε.
«Κι εσένα ποιός σου είπε ότι θέλω να τα θυμηθώ όλα;»
Ο Πρίγκιπας δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του. Ήταν δυνατόν η αγαπημένη του να έχει αλλάξει τόσο; Ήταν δυνατόν να ήταν μια άλλη, μια ξένη; Την κοίταζε καθώς έτρεχε μακριά του, ανήμπορος να φωνάξει καν τ’ όνομά της. Αποφάσισε ν’ αλλάξει το παραμύθι που ζούσε για να μπορέσει να ζήσει με την απουσία της.
blog 