1.
Την Τετάρτη παρά τις πιέσεις που δέχτηκα, αρνήθηκα να κατέβω στην πορεία. Όπως αρνούμαι κάθε φορά. Δυο φορές έχω κατέβει όλες κι όλες τον Δεκέμβρη του ‘08 και το αποτέλεσμα ήταν μπούκωμα και ματωμένη μύτη για πέντε μήνες, απώλεια όσφρησης και αυξανόμενη αγοραφοβία από τα δακρυγόνα και την κίνηση της μάζας, όταν πια οι διαδηλωτές έγιναν όχλος.
Τι θέλω πως με αυτό; Θέλω να πω, πως κατεβαίνοντας σε μια πορεία αναρωτιέμαι πάντα από πού θα μου έρθει. Από τους μπαχαλάκηδες, τους φασίστες ή τα σώματα ασφαλείας;
Παραδέχομαι τη δειλή μου φύση και την έλλειψη ευελιξίας –δεν τρέχω γρήγορα, είναι γεγονός. Αναρωτιέμαι επομένως κατά πόσο δικαιούμαι σαν συγγραφέας να εκφέρω την πολιτική μου άποψη γραπτώς και να υποστηρίζω τις πορείες και τις διαδηλώσεις, όταν εγώ δεν κατεβαίνω.
Μπορώ με την γραφή μου να κάνω αυτά που δεν μπορώ να κάνω με την φυσική μου παρουσία; Είναι μια ειλικρινής θέση και μια εσωτερική ανάγκη που μπορεί να συνυπάρξει με την τέχνη; Υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί η όποια λογοτεχνική προσέγγιση και να καταλήξει κανείς να γράφει στρατευμένα;
Πάνω απ’ όλα όμως αναρωτιέμαι αν το αντιδρά κανείς από την ασφάλεια του σπιτιού ή του γραφείου του, είναι αρκετό.
blog 
αγαπητή Μαρία,
η φύση και η θέση του λογοτέχνη είναι δεδομένη απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Χωρίς την τέχνη, έστω ως άλλοθι, δεν έχει γίνει κανένα βήμα στην Ιστορία. Πέραν αυτού όμως, το γεγονός ότι δεν επιλέγεις να κατεβείς στους δρόμους είναι λογικό, τίθεται σε κρίση ατομικά. Το σημαντικότερο είναι η συνείδηση για το τι συμβαίνει, η παρέμβαση με τον όποιο τρόπο του καθενός, η συμβολή ακριβώς με τα δικά του όπλα…
Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι αν η ατομική συνειδητοποίηση (όταν γράφει κανείς είναι μόνος του) είναι αρκετή ή αν πρέπει οι ατομικότητες αυτές να ενωθούν με κάποιο τρόπο, ώστε να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα…